„PRZECINEK”

Po co dzieciom teatr? Bawiąc się w teatr dzieci uczą się wyrażania emocji i ich nazywania, rozwija się ich wyobraźnia, poznają swoje mocne strony i rozwijają talenty, uczą się współżycia w grupie. Po co dzieciom jeszcze teatr? Ano po to, aby uczyły się poruszania na scenie, dykcji, umiejętności wcielania się w różne postacie, aby wyzwolić w nich inwencje twórcze, ale przede wszystkim aby uwierzyły we własne siły i możliwości.

 Zespół teatralny powstał  w Centrum Kultury w Ostrowie Lubelskim w 1998 roku. Założycielką i instruktorem prowadzącym aż do chwili obecnej jest Urszula Gruszczyk. „Teatr jest procesem twórczym. Bardzo aktywnym, kryjącym pułapki i niespodzianki, radości, sukcesy i porażki. Teatr to wspólna praca. Nad analizą tekstu literackiego, słowem, gestem, ruchem. Nad kontaktem z partnerem, nad umiejętnością pracy z zespołem”. Pierwszym, krótkim i jakże nieporadnym, przedstawieniem był „Wiatrak”, pokazany  z okazji Dnia Matki. Wielkie emocje i przeżycia towarzyszyły temu  historycznemu wydarzeniu. Zespół istniał, ale nie miał nazwy. Jesienią tegoż roku powstało krótkie działanie teatralne na podstawie wiersza Jana Brzechwy  ”Pchła Szachrajka” pokazane  na I Spotkaniach Teatralnych w Ostrowie Lubelskim. Do grupy doszły nowe osoby, które stały się fundamentem teatru. Wtedy też powstała nazwa zespołu „Przecinek”, która istnieje do chwili obecnej. Skąd wzięła się ta nazwa?
Z bardzo kreatywnej  metody zwanej „burzą mózgów”. Dzieci proponowały różne proste skojarzenia, a  to słowo  podobało się wszystkim - oznaczało coś, co jest małe, ważne i rozdziela  zdanie, czyli…Przecinek. I tak zostało, a nazwa z czasem bardzo przylgnęła do zespołu.
 Następnym przedstawieniem było „ Nie ma tego złego” i „Baba z wozu”. Był to rok 1999. Zespół występował na Powiatowych Eliminacjach Wojewódzkiego Przeglądu Teatrów Dzieci i Młodzieży, na „ Jesiennych Spotkaniach Teatralnych” w Trawnikach, na Przeglądzie Teatrów w GOK
w Piotrowicach.
Dzieci doskonale bawiły się w teatr,  a to zaczęło rozwijać ich wyobraźnię i twórcze myślenie. Ja, jako instruktor,  bawiłam się z nimi       i    uczyłam zarazem. Przygotowanie teatralne zdobywałam, uczestnicząc   w przeglądach zespołów teatralnych i przyglądając się wraz z wychowankami spektaklom innych grup teatralnych oraz wnikliwie słuchając uwag komisji dotyczących moich spektakli teatralnych. Później próbowałam zastosować te rady w praktyce. Problem polegał na tym, że trzeba było mieć w sobie dużo samozaparcia i wewnętrznej dyscypliny, aby nie zrazić się niektórymi opiniami fachowców: aktorów, reżyserów czy animatorów kultury. Jednak warto było być uważnym i stosować się do tych zaleceń, bo
z czasem mój zespół teatralny zaczął osiągać coraz wyższe wyróżnienia i miejsca na różnych szczeblach przeglądów teatralnych.
 Znaczące sukcesy zaczęły się w roku 2000, wtedy to  spektakl
„ Wyprawa, czyli przyprawa według Kubusia Puchatka” otrzymał I nagrodę oraz nagrodę publiczności na  Międzywojewódzkim Podkarpackim Festiwalu  Teatrów. Było to tak duże zaskoczenie i przeżycie emocjonalne, że dzieci płakały ze szczęścia w momencie odczytywania werdyktu. Po raz pierwszy muzykę specjalnie do tego spektaklu napisał Andrzej Pochodyła, który współpracował także  przy kolejnych spektaklach.
 W roku 2001 zabawa teatralna „ Piraci, czyli  sposób na nudę”
na podstawie książki Marii Wójcik,  pokazała duży temperament sceniczny
oraz  zaangażowanie małych aktorów i uzyskała I miejsce we wszystkich przeglądach teatralnych, w których  brała  udział.  Zespół uwierzył                          we własne siły i możliwości na tyle skutecznie, że pojechał                                    na Międzynarodowy Festiwal Teatrów „Wigraszek” do Suwałk. To był dla wszystkich trudny, długi, daleki  i niezapomniany wyjazd. Problemy zdrowotne, zmęczenie i w konsekwencji duże osłabienie  trapiły większość osób. Tylko ogromnej determinacji i sile woli  można zawdzięczać, iż  dzieci dały radę wystąpić na scenie. Wtedy zespół otrzymał wyróżnienie, ale  był to iście  bohaterski wyczyn, który wszyscy długo wspominali z wypiekami na twarzy. Poza tym wyjazd do Suwałk to także wspaniała przyroda,  spotkania                      z małymi aktorami z innych krajów, nowe doświadczenia i noclegi w hotelu            „ Czarna Hańcza”.
 Dobra passa zespołu trwała. W następnym roku spektakl „ Rzecz
o kichaniu” własnego autorstwa otrzymał I miejsce na „Scenie Młodych” 2002”  w Centrum Kultury w Lublinie, a za całokształt osiągnięć artystycznych „Złoty Talent” – nagrodę Starosty Lubartowskiego.
Niesamowitym przeżyciem był występ „Przecinka” w Centrum Zdrowia Dziecka w Zalesiu. Mali aktorzy mogli podarować odrobinę radości chorym dzieciom. Dyrektor Zespołu Szkół Specjalnych im. Ewy Szelburg – Zarembiny w Instytucie Centrum Zdrowia Dziecka – Magdalena Chęcińska tak pisała w swoim piśmie: „Dobra zabawa, śmiech, optymizm stanowiły skuteczne lekarstwo na smuteczki związane z pobytem w szpitalu. Gratulujemy tak utalentowanej młodzieży, wrażliwej na potrzeby chorych rówieśników” . Nigdy wcześniej zespół nie otrzymał tylu braw i ciepłych słów, co właśnie tam.
     „Historia pewnej gwiazdy ”, to  właściwie spektakl muzyczny, a to dzięki profesjonalnej muzyce skomponowanej przez niezwykle utalentowanego Michała Iwanka i piosenkom w wykonaniu Pauliny Majewskiej.  Wtedy był to debiut sceniczny tej bardzo utalentowanej dziewczyny.  Przedstawienie  jako jedyne  z województwa zostało nominowane na Ogólnopolskie Forum Teatrów w Poznaniu. Niestety, z przyczyn finansowych zespół nie mógł reprezentować Ziemi Lubelskiej.
W 2004 roku istniały już  dwie grupy teatralne. Grupa starsza skupiała młodych ludzi, których „Przecinek” wychował i wyedukował teatralnie. Efektem spotkań były etiudy teatralne „Prawie Bajki”, utrzymane                          w żartobliwym tonie, zdobyły II miejsce na Międzynarodowym Festiwalu Teatrów Szkolnych „Maska” w Chełmie. Mały „Przecinek” wystąpił                          w Teatrze im. Juliusza Osterwy w Lublinie.  Za pomysł i realizację spektaklu – „Czy to jest teatr?” – otrzymał pierwsza nagrodę.
 „ O skradzionym czasie” to spektakl dotykający ważnych problemów współczesnego świata,  z którym zespół pojechał na Międzynarodowy Festiwal Teatrów „Wigraszek 2005” do Suwałk. Miejscowa gazeta tak oceniała wówczas nasz występ: „Ażeby zatopić się w refleksjach o minionym, trzeba chwili zadumy, wyciszenia, słowem – CZASU. I o tym właśnie, o konieczności  zatrzymania się nad urodą świata, przyjaźnią, dobrem, miłością, przekonywał nas w czwartkowe przedpołudnie teatr „Przecinek”. Podobała się nam szczególnie scena z marionetkami, a także plastyczność teatralnych obrazów. Zespołowi mamy do zawdzięczenia coś jeszcze – to Oni pokazali wszystkim, jak spontanicznie się bawić, Oni w dużej mierze tworzyli klimat wieczornego koncertu folkowego…”
  Z dwóch przedstawień zrealizowanych w 2006 roku „Rzecz o kichaniu II” dostała jedynie wyróżnienie. Następny rok był dosyć trudny dla zespołu. Mimo problemów  powstają „Skrzydła służą do latania”, spektakl mówiący o dorastaniu. Duże rotacje w zespole – kilka osób odeszło, ale pojawiły się też inne, pełne świeżości i zaangażowania.
  Dzieci dalej bawią się w teatr, a  ciekawym efektem  tych działań są etiudy teatralne „Ania i Księżyc” na podstawie poezji dziecięcej - bardzo ciepło przyjęte na Międzywojewódzkim Przeglądzie Teatrów Dziecięcych
i Młodzieżowych w Strzyżowie, gdzie otrzymały Grand Prix. Rok później ten sam spektakl otrzymał główną  nagrodę na Ogólnopolskim Festiwalu Kultury Dziecięcej w Pacanowie.
        Rok 2010 jest rokiem niezwykle pracowitym. Istnieją dwie grupy teatralne  „Przecinek”. Obie  zrealizowały przedstawienia na dobrym poziomie. ”Sekretne Kapelusze” to poetycki i bardzo plastyczny spektakl starszej grupy, z którym wystąpiła na trzech przeglądach w kategorii teatry młodzieżowe i na wszystkich otrzymała wyróżnienie.  Kuchenne historyjki w żartobliwej formie przedstawił „Przecineczek”  w spektaklu   ”A łyżka na to....” Dzieci bawiły się świetnie na scenie, co zostało docenione przez małą i dorosłą publiczność. Otrzymały mnóstwo braw i I miejsce w Wojewódzkim Przeglądzie Teatrów Dziecięcych w Lublinie, a z Festiwalu w Strzyżowie przywiozły ogromny puchar Grand Prix.
        W roku 2011 „Przecinek” zrealizował przedstawienie mówiące
o trudnych dziecięcych emocjach i problemach „O Strrr...asznie ważnych rzeczach”. Było smutne, ale prawdziwe. Ludzie dorośli zapominają jak to jest mieć 10 lat, jaki skomplikowany  i pełen lęku wydaje się świat.
       „Rynnojad”, spektakl zrealizowany na podstawie wiersza Agnieszki Frąnczak, był dokonaniem roku 2012. Ta swoista zabawa słowem, rytmem, plastyką i konwencją teatralną przyniosła zespołowi  Nagrodę Główną                    na Festiwalu Najciekawszych Widowisk  Wojewódzkiego Przeglądu Teatrów Dzieci i Młodzieży w Lublinie. Z tym przedstawieniem zespół  wystąpił na              I Festiwalu Kultury Dziecięcej „Strzyżowskie Michałki” w Strzyżowie.  Jury oceniające, którego przewodniczącym był znakomity aktor Jan Nowicki, przyznało teatrowi „ Przecinek”  II nagrodę i Specjalną Indywidualną Nagrodę Aktorską dla Katarzyny Łęckiej.

W ciągu tych wszystkich lat teatr rósł i dojrzewał, tak jak rosły dzieci. Wielu
z tych młodych ludzi to już licealiści, studenci. Jednak zawsze są otwarci na teatr, bo to, co tworzyli i przeżywali razem, zostanie w nich już na zawsze.                     I to jest najważniejsze.